lang geleie waor dat sjoen momint
boe eus samezien toch mèt begint
jao de leefde hóng toen in de loch
eine blik vaan diech iech waor verkoch
diech bis alles veur miech , jao iech haw zoe vaan diech
miene leefste
en mèt diech gans allein, deil iech vräög en sjegrijn
miene leefste
eed’ren daag is zoe sjoen, mèt diech is niks gewoen
miene leefste
zoonder diech kin iech neet, dat is al wat iech weet
miene leefste
en de jaore ginge gaw veurbij
mèh diech steis nog altied aon mien zij
deile leef en leid zoe wie ’t huurt
iech wèl diech veur altied in mien buurt